KÖYÜM BENİM
Benim Köyüm Telme Şiran’a baglı,
Harap olmuş evler tütmez ocağı.
Bir yanı kayışlar bir yanı gavur dagı,
Dağlara bakacak gözler kalmamış.
Köyümden akıyor ufak bir dere,
Suyu akardı yazın hep bahçelere,
Yapılmış Şiran’a giden devlet yolu,
Yollardan geçecek kimse kalmamış.
Yaz gelince köylüler yaylaya çıkardı,
Oradan Çilhoroz dagına bakardı,
Yapılan yemekler nefis kokardı,
Etleri yiyecek dişler kalmamış.
Yapılmış çeşmeler köyümden akar,
Televizyon anteni dağlara bakar,
Alıcı bulursa bugday bulgur satar,
Tarlaları ekecek kimse kalmamış.
Yıkılmış köyümün köşe bucağı,
Sanki topal olmuş kopmuş bacağı,
Okulu kapanmış inmiş sancağı,
Okula gidecek çocuk kalmamış,
Köyde kalan derin derin düşünür,
On çöplükte tek bir horoz eşinir,
Boş kalan fırında sofra düşünür,
Kete yiyecek dişler kalmamış.
Küsmüş köyüm tepelere yaslanmaz,
Artık çoban köpeğini seslemez.
Sagılmış koyunlar kuzu beslemez,
Kuzuyu otaracak çocuk kalmamış.
Köyümde sohbet eden kalmamış,
Soğumuş odalar asla yanmamış,
Kura ile pağaç yapan kalmamış,
Fıfınlarda ekmek yapan kalmamış.
Yıllar geçmiş, tarlaları ekilmez,
Bostanlara bir tek soğan dikilmez,
Çeşmeler boş akar,sular içilmez,
Suda yıkanacak eller kalmamış.
Düğünsüz, derneksiz köyde gezilmez,
Kuşburnu toplanıp asla ezilmez,
Okulsuz köyümde yazı yazılmaz,
Bayrağı asacak direk kalmamış.
Ilgıt ılgıt eser seherin yeli,
Ne akıllı gördüm nede bir deli,
Ayaklar yorulmuş tutmuyor eli,
Gezip dolaşacak hali kalmamış.
Elektrik köyü nura çevirmiş,
Telefonla haber heryerden gelmiş,
Komşusu azalmış bekçisiz kalmış,
Bekçiyi tutacak halkı kalmamış.
Sakoylusu süpürgesi kayından,
Sağ kalanın haberi yok yarından,
Tahılları yıkayan yok çayından,
Değirmenler yıkılmış taşlar kalmamış.
Dağlar hasret kalmış kaval sesine,
Üzerinden yol giderdi Tersüne,
Yıllar geçmiş sürü dönmüş tersine,
Ağası paşası beyi kalmamış.
Ötüyor göletde ördekler kazlar,
Gezmez olmuş köyde gelinler kızlar,
Aşık Mehmet eski günleri özler,
Köyde mektup gönderecek dostu kalmamış.
MEHMET TURHAN
29-12-1010
