AHMET’İM
Lakabına Dilik Ahmet derlerdi
Yediden yetmişe herkes severdi
Oda gurbet elde canını verdi
Mezarı gurbette kalan Ahmet’im.
Bir zamanlar terzi oldu Şiran’da
Yorulmak nedir olmazdı onda
Sonunda zalim dert sardı senide
Mezarı gurbette kalan Ahmet’im.
Anne babasının yanı başında
Komşular toplanmış gider peşinde
Aydınlı yolunun tam yokuşunda
Mezarı gurbette kalan Ahmet’im.
Son defa tabutta gördüm yüzünü
Sanki unutmuştu derdi hüzünü
Ağlattı peşinden oğlu kızını
Mezarı gurbette kalan Ahmet’im.
Dolaştı her yeri Rize ve Pazar
Çekilir cesetten can azar azar
Çileli hem ağlar hemide yanar
Mezarı gurbette kalan Ahmet’im.
ÇİLELİ MEHMET YAZICI